25.1.     શૃંગેરીના શંકરાચાર્ય: યોગનું યોગ અમને તક (chance) તા. ૧૧–મે–૨૦૧૧ના દિવસે મળી જ્યારે શૃંગેરી (કર્નાટક)ના શંકરાચાર્યના મુખ્ય કર્તાહર્તા શ્રી વી.આર. ગૌરીશંકર સાહેબ (ભારત સરકાર દ્વારા “પદ્મશ્રી” એવાર્ડથી સન્માનિત) આપણા સંસ્કાર ધામ દેશલપર (વાંઢાય) ના ઉદ્‍ઘાટન કાર્યક્રમમાં આવ્યા ત્યારે. તે સમયે પરિસ્થિતિ એવી હતી કે, મને કોઈ ઓળખતું નહોતું. પણ સનાતન ધર્મ જાગૃતિ સમિતિ જે ખોટી રીતે “સમાજ તોડું” તરીકે ઓળખાતા, એ લોકોને બાજુમાં આવવા કોઈ આગેવાન તૈયાર નહોતા. આવી પરિસ્થતિમાં સંસ્થાઓના કર્તાહર્તાઓની વચ્ચે ઘૂસવું, શ્રી વી.આર. ગૌરીશંકર સુધી પહોંચવું અને તેમને સમય આપવા માટે રાજી કરવા એ પણ બહુ કઠિન કામ હતું. માંડ–માંડ માત્ર ૧૫ મિનિટનો સમય ગૌરીશંકર સાહેબ પાસેથી મળ્યો. ત્યારે મને એવું લાગ્યું કે આવડી લાંબી વાતો કરવી અને માત્ર ૧૫ મિનિટનું સમય, આમાં તો કામ ન થાય. મારું મનોબળ ઢીલું થઈ લાગ્યું. ત્યારે રતનશીભાઈએ છક્કી આપતા કહ્યું કે મૂક…, હાલ…, ૧૫ મિનિટ તો ૧૫ મિનિટ, આપણે આપણું કામ કરવું છે. રતનશીભાઈની એનર્જી (ઊર્જા) થી આખી ટીમમાં જોશ આવી ગયું.

રતનશીભાઈની વાતથી કામ આગળ વધ્યું. હું, રતનશીભાઈ, હિમ્મતભાઈ, રમેશભાઈ વાગડીયા, મારા મોટા ભાઈ ધનશ્યામભાઈ અને વિરાણી ગઢવાળા ગંગારામભાઈ પોકાર સાથે ગાડીમાં નીકળ્યા. ગૌરીશંકર સાહેબના ઉતારાની સ્થાને ગયા (ગામ સામત્રાની બાજુમાં). ૧૫ મિનિટની, જે સાંજે ૦૫:૩૦ કલાકથી ચાલુ થઈ તે પાણી-પેશાબ જેવા કોઈ પણ જાતના Break/વિરામ વગર રાત્રે ૧૧:૩૦ વાગે સુધી એક ધારી ચાલી. આપણી વાતને એ ભાઈએ દિલથી સાંભળી. અમે તેમને એક Powerpoint Presentation આપ્યું. અમે ક્યાંક જલદીથી વાત આગળ વધારતા, તો અમને રોકીને કહેતા કે ના… પાછા જાવ, પેલી વાત સમજાવો. છેવટે એમના રસોઈયાએ ફાચર નાખી. એને કહ્યું કે મારી છેલ્લી બસનો સમય થઈ ગયો છે. ગૌરીશંકર સાહેબને કહ્યું કે તમે જમી લો, નહીં તો હું ઘરે નહીં જઈ શકું. એટલે રાત્રે ૧૧:૩૦ વાગે અમારી વાત પૂરી કરી. આપણી વાત સમજવા માટે ગૌરીશંકર સાહેબે ખૂબ રસ લીધો એને આપણને આશ્વાસન આપ્યું કે હું તમને સતપંથ અંગે પ્રમાણપત્ર આપીશ. આ સારા કામનું નિમિત્ત સંસ્કાર ધામ બન્યું, એ પણ સારી વાત થઇ.

કામ આગળ તો વધ્યું, પણ હજી કંઇક કઠિનાઈ બાકી હશે. અમે રાજી-રાજી થઈને પોતપોતાના કામે લાગી ગયા. પણ પછી કંઈ હલચલ થઇ નહીં. ફોન કરું તો સાહેબ ક્યાંક વ્યસ્ત હોય. ફોન પર આવે નહિ. મોટા ભાગે માણસ ફોન ઉપાડે. પોતે ફોન ઉપાડે તો આશ્વાસન આપ્યા રાખે કે કરી આપું છું. આવી રીતે અમુક મહિનાઓ નીકળી ગયા. હિમ્મતભાઈ કડક ઉધરાણી કરવા લાગ્યા કે, કેમ થયું ભાઈ?… કેમ થયું? મેં તેમને પરિસ્થિતિથી સંપૂર્ણ રીતે વાકેફ કર્યા. મેં કહ્યું કે હવે મને પણ વિચાર આવે છે કે કેમ થશે. આ દરમ્યાન એક વખત હિમ્મતભાઈના ઘરે અમુક સનાતની મિત્રો ભેગા થયા હતા. સામાજિક વાતો ચાલતી હતી. ત્યાં આ વાત નીકળી. તો કહ્યું કે એક વખત કોશિશ કરો, છેલ્લી કોશિશ કરો. આ છેલ્લી કોશિશમાં ગૌરીશંકર સાહેબે પોતે ફોન ઉપાડ્યો અને ખૂબ સારો પ્રતિસાદ આપ્યો. એમને કહ્યું કે ભાઈ તમે આવો અહીંયા, શૃંગેરી આવો, હું તમારું કામ કરી આપું છું. એટલે રાતોરાત ફરીથી નીકળ્યા. હું, હિમ્મતભાઈ અને રતનશીભાઈ. પણ હજી કંઈક પીડા બાકી હશેને. તે સમયે વરસાદનું સીઝન/મોસમ હતું એટલે વરસાદના કારણે કોંકણ રેલવેની ટ્રેન વચ્ચે રત્નાગીરી સ્ટેશનમાં અટકી ગઈ. આના કારણે એક દિવસ અમારો બગડ્યો. રાતના ૧૨ વાગે અમે ઉડુપી પહોંચ્યા. અમૃતભાઈ ગોરાણી રાતના ૧૨ વાગે અમને ઉતારવા ઉડુપી સ્ટેશન પર લેવા આવ્યા. તેમના ઘરે ઉતારા આપ્યા. બીજા તા. ૧૯-જુલાઈ-૨૦૧૧ના દિવસે એમની ગાડીમાં અમને શૃંગેરી લઈ ગયા. શૃંગેરી ગયા તો, ગૌરીશંકર સાહેબ બેંગ્લોર માટે નીકળી ગયા હતા. પણ અમારી બધીજ વ્યવસ્થા કરી ગયા હતા.

શંકરાચાર્યજીને બધી વાત કરી હતી. શંકરાચાર્યને મળવું હોયને લાંબી લાઈનમાં ઊભા રહેવું પડે. શર્ટ અને ગંજી ઉતારીને મળવા જવું પડે. એ… લાંબી લાઈન હતી, ત્યારે એમને ખબર પડી કે આ લોકો આવ્યા છે, એટલે એ લાઈન અટકાવીને અમોને ૫ મિનિટ સાંભળ્યા. નહીં તો એ માત્ર આશીર્વાદ આપે અને આપણે નીકળીજ જવાનું હોય. એમને વાત વજન વાળી લાગી એટલે કહ્યું કે તમે ઊભા રહો, તમે અહીં બેસો, હું આ લાઈન પૂરી કરીને તમને મળું છું. લાઈન પૂરી કરીને અમને અડધો કલાક સુધી સાંભળ્યા. બધી વિટંબણાઓ સાંભળી, આપણું દર્દ જાણ્યું. શંકરાચાર્યએ કહ્યું કે તમે જે કામ કરી રહ્યા છો એ અમારા કામથી પણ વધારે મહત્ત્વનું કામ છે. તમારું કામ પુણ્યનું કામ છે. શંકરાચાર્ય મહારાજના મહાન આત્માએ અમને આશીર્વાદ આપ્યા કે તમે તમારા કામમાં સફળ થશો.

ત્યાંથી અમે નીકળ્યા અને પાછા મુંબઈ આવી ગયા. ત્યાર બાદ થોડું સંકલન પણ થયું. છતાંય પ્રમાણપત્ર મળ્યું નહિ. કરવું શું? પછી હિમ્મતભાઈ પણ કંટાળી ગયા અને ઉઘરાણી કરવાની બંધ કરી દીધી. પછી બચ્યા અમે બે, હું અને રતનશીભાઈ. હવે કરવું શું? રતનશીભાઈને કહ્યું કે ભાઈ હવે આવડું થયા બાદ પણ કામ ન થાય તો કેમ થાય? પણ અમે મૂક્યું નહીં. કરતા કરતા એક દિવસ પ્રમાણ પત્ર આવી ગયું. આખરે શંકરાચાર્યજી તરફથી તા. ૦૬-સપ્ટેમ્બર-૨૦૧૧ વાળું પ્રમાણપત્ર મારા હાથમાં આવી ગયું. પણ રતનશીભાઈ અને મેં નક્કી કર્યું કે બાકીના ત્રણ પ્રમાણ પત્રો હાથમાં ન આવે, ત્યાં સુધી આ વાત ગુપ્ત રાખવી. નહીં તો આપણા વિરોધીઓ ત્યાં (બાકીના શંકરાચાર્યો પાસે) પહેલાં પહોંચી જશે. રૂપિયા પહોંચાડશે, ઢગલો કરશે, લાલચો આપશે, સાચી ખોટી વાતો કરીને તેમને ભરમાવશે.

25.2.     પ્રયાગરાજ (અલાહાબાદ) ના શંકરાચાર્ય: ત્યાર બાદ અમે દિશા પકડી પ્રયાગરાજ (અલાહાબાદ / Allahabad). ઉત્તર ભારતના શંકરાચાર્યનો અલ્લાહાબાદ (પ્રયાગ) માં પણ તેનો આશ્રમ છે. અમારી કોઈ લીંક/ઓળખાણ નહોતી. પણ રતનશીભાઈ એમના સંપર્કમાં રહેલ એવા એક સાધુ (નામ હાલે ગુપ્ત રાખેલ છે) નો સંપર્ક કર્યો. એ સાધુએ અમોને ખૂબ મદદ કરી. સાધુઓમાં એક રિવાજ હોય કે એક સાધુની ત્યાં કોઈ મોટો સાધુ આવે તો આપણામાં નીયાણીને જેમ મોકલામણી આપવી પડે, તેમ સાધુઓમાં પણ મોટાં સાધુને મોક્લામણી આપવી પડે. તેમનું વિશેષ અવગત–સ્વાગત કરવું પડે. આપણી વાત કરવા માટે એ સાધુએ શંકરાચાર્યને પોતાના હરિદ્વારના આશ્રમમાં આપણા માટે બોલાવ્યા. જેથી આપણે નિરાંતે શંકરાચાર્ય સાથે વાત કરી શકીએ. અને એનો સંપૂર્ણ ખર્ચ એ સાધુએ પોતાના ખીસામાંથી આપ્યો. આપણા પાસેથી આજ દિવસ સુધી ૧ રૂપિયો પણ નથી લીધો.

શંકરાચાર્યને આપણી વાત સમજાઈ અને એમને કહ્યું કે તમે અલાહાબાદ આવો, હું તમારું કામ કરી આપીશ. અલાહાબાદ ગયા, ૨-૩ ધક્કાઓ થયા. ૩-૪ દિવસ રોકાવું પડતું. તેમના માણસોને સમજાવતા, બનારસ પણ ગયા અને છેવટે લગભગ દોઢ વર્ષની મહેનતનું ફળ મળ્યું. તા. ૦૯-જુલાઈ-૨૦૧૨ ના અલાહાબાદમાં શંકરાચાર્યજી તરફથી પ્રમાણપત્ર અમોને મળ્યું. કારણકે વગર પૈસે કરવું. વગર સમાજનું બેનર, વગર કોઈ મોટું વિસિટિંગ કાર્ડ, વગર કોઈ મોટી ઓળખાણ, કંઈજ નહીં, માત્ર દિલની દાઝ બતાવીને કામ કરાવવું હતું.

25.3.    

પુરીના શંકરાચાર્ય: એના બાદ અમે દિશા પકડી પૂરીની (જગન્નાથ પુરી, ઓડીશા). અલાહાબાદનો અનુભવ હતો એટલે એક વર્ષ અગાઉથી મેં ત્યાંના શંકરાચાર્ય સાથે પત્ર વ્યવહાર ચાલુ કરી દીધો હતો. સાથે સાથે દ્વારકા પણ પત્ર વ્યવહાર ચાલુ કરી દીધો હતો. સંસ્કાર ધામના પ્રાણપ્રતિષ્ઠા મહોત્સવમાં સ્વામીજી આવેલ હતા. તેનાં સિવાય બીજી કોઈ જાણકારી નહોતી. પુરીમાં કોઈની એટલે બિલકુલ કોઈની ઓળખાણ નહિ. પ્રયાગરાજ/અલાહાબાદથી પ્રમાણ પત્ર મળી ગયું એટલે. સીધો ફોનજ કર્યો પૂરીના શંકરાચાર્યની ઑફિસમાં. ઓળખાણ આપી. પત્ર વ્યવહાર ચાલુ હતો એટલે કામ સહેલું થઇ ગયું હતું. કાર્યાલયનો ભાઈ ઓળખી ગયો. કહ્યું કે હા હા તમારા પત્રો આવ્યા છે. મેં કહ્યું કે આ કામ માટે મળવું છે. તો એમને કહ્યું કે એક કામ કરો કાલે ફોન કરો. હું શંકરાચાર્ય સાથે તમારી વાત કરીને તમારી માટે સમય લઉં છું. બે દિવસમાં ફોન કરીને તેમની પાસેથી સમય જાણી લીધો. વળી પાછા હું અને રતનશીભાઈ બે ત્રણ થેલાઓ ભરી પુરાવાઓ તેમજ મહત્ત્વના દસ્તાવેજોને હિન્દીમાં ભાષાંતર કરીને લઈ ગયા. ખંભા વજન ન ઉપાડી શકે એટલા વજનદાર થેલાઓ હતા.

પુરીના શંકરાચાર્ય ખૂબ હિંમતવાન નીવડ્યા. તેઓ અભય અને નીડર છે. આ એજ શંકરાચાર્ય છે, જે સંસ્કાર ધામના ઉદ્‍ઘાટનમાં આવ્યા હતા. સંસ્કાર ધામમાં વેદ મંદિરનું વિમોચન એમને કરેલ હતું. એમની પાસે સતપંથની વાત પહોંચી ગઈ હતી. તેઓએ તા. ૨૬–ઓગસ્ટ–૨૦૧૨ના પ્રમાણપત્ર આપતા કહ્યું કે તમે ચિંતા નહિ કરતા. સતપંથવાળા કદાચ મારા ઉપર કેસ કરશે તો હું એમને પહોંચીવળીશ. તમે મારું આ પ્રમાણપત્ર જાહેરમાં બાંટો, બધાને કહો. કોઈ પણ કેસ થશે તો આપણે બધી રીતે પહોંચી વળશું. દેશના પ્રધાનમંત્રી સાથે મારી સીધી હોટલાઈન છે. હું ગમે ત્યારે ફોન ઉપાડીને પ્રધાનમંત્રીને વાત કરીશ. આપણે ક્યાંય અટક્શું નહીં. આવી રીતે એમનું પ્રમાણપત્ર પણ મળ્યું.

25.4.    

દ્વારકાના શંકરાચાર્ય અને ભારત સાધુ સમાજ: પછી દ્વારકાનો વારો આવ્યા. દ્વારકાના શંકરાચાર્યનો સંપર્ક કરવામાં અમે થોડા ડરતા હતા. કારણકે આ દોડભાગમાં અમારી પાસે એવા ફોટાઓ અને વાતો આવેલ હતી, જેમાં દ્વારકાના શંકરાચાર્ય સ્વરૂપાનંદજી ધોળકાના સતપંથ ખાનામાં દર્શન કરવા ગયા હતા. અને એવી વાતો સાંભળી કે દ્વારકાના શંકરાચાર્ય સતપંથને હિંદુ તરીકે માને છે. પુરાવાઓ તરીકે ફોટાઓ દેખાડે એટલે પહેલી નજરે તો વાત સાચી લાગે. માટે વિચાર કર્યો કે જે થવાનું હોય તે ભલે થાય. આપણે કોશિશતો કરીએ, પ્રયત્નતો કરીએ. સફળતા મળે કે ન મળે. ક્યાંકથી રતનશીભાઈને ખબર પડી કે દ્વારકાના દંડી સ્વામી સદાનંદજી સરસ્વતી મુંબઈના ગોરેગાવ વિસ્તારમાં તા. ૦૫–નવેમ્બર–૨૦૧૨ના આવ્યા છે. અડધા કલાકનો સમય મળ્યો છે એટલે આપણે જઈએ પ્રયત્ન કરીએ. એ સ્વામીજીએ જે અડધા કલાકનો સમય આપેલ હતો, તેને અઢી કલાક પહેલાં અમને ઊઠવા ન દીધા. પછી એમની ફ્લાઈટનો સમય થઈ ગયો એટલે એમને કહ્યું કે, વાત અધૂરી રહી જાય છે, મને હજી ઘણું બધું જાણવું છે. તમે એકદમ સાચા છો. એટલે તેમણે કહ્યું કે તમે એક કામ કરો, તમે દ્વારકા આવો. એ સંસ્કાર ધામ આવી ગયા હતા, એટલે બધી ખબર હતી એમને. એમને કહ્યું કે હમણાં હું પૂરી જાઉં છું, થોડા દિવસ પછી દ્વારકા પહોંચીશ. તમે દ્વારકા ફોન કરજો, હું તમને સમય ફાળવીશ. થોડા દિવસ પછી ફોન કર્યો ત્યારે તરતજ ટૂંક સમયમાં દ્વારકામાં મળવાનો સમય આપ્યો. એ દિવસ હતો “કાળીચૌદસ”નો.

ટૂંકા ગાળામાં અમોને બોલાવેલ હોવાના કારણે રતનશીભાઈ અને હું, રાતોરાત ગાડી લઇને નીકળ્યા. રાતના નીકળ્યા, રાત્રે એક જગ્યાએ રોકાયા અને બીજા આખા દિવસે ગાડી ચલાવીને દ્વારકા રાત્રે પહોંચ્યા. અમારી બધી વ્યવસ્થા ત્યાં કરેલી હતી. ફ્રેશ થઇને ત્યાં એક લાઈબ્રેરી હતી. તેમાં એક મોટો હોલ હતો. અમોને એ હોલમાં હાજર થવા માટે કહ્યું અને કહ્યું કે સ્વામીજી ત્યાં મળશે. અમને એમ કે અમે હોલમાં એકલા છીએ. ત્યાંતો સ્વામીજી દેખાયા. એક ખૂણામાં સ્વામીજી ઊભા ઊભા સતપંથનો અભ્યાસ કરતા હતા. એમની લાઈબ્રેરીમાં સતપંથ વિષયના દસ્તાવેજો અને પુરાવાઓ હતા. એમને અમારી વાતને ક્રોસ ચેક (Cross Check) કરેલ હતી, સ્વતંત્ર રીતે ચકાસેલ હતી. આના કારણે એમને અમારા ઉપર પૂરે પૂરો વિશ્વાસ બેસી ગયો. એમની પાસે જે પુરાવા નહોતા, એ વધારાના પુરાવાની કોપી અમારા પાસેથી મેળવીને એમના સહાયકને આપી. સમય ઘણો વીતી ગયો હતો એટલે એમણે કહ્યું કે કાલે સવારના આપણે વાત કરશું.

એટલે અમે જે થેલાઓ ભરીને પુસ્તકો અને પુરાવાઓ લઈ ગયા હતા તેને સમજાવવા અને તેના બારામાં વાત કરવા બે થી ત્રણ કલાક લાગશે, એવી માનસિકતા અને તૈયારી કરીને બીજા દિવસે સવારે મળવા ગયા. પણ અમને વાત કરવાની જરૂરજ ન પડી. તા. ૧૨-નવેમ્બર-૨૦૧૨ વાળું પ્રમાણપત્ર પહેલાંથીજ તૈયાર હતું. જતાંજ અમને પ્રમાણપત્ર હાથમાં આપી દીધું. માત્ર આટલું નહિ, એમને ભારત સાધુ સમાજ, બીલખા, જૂનાગઢના પ્રમુખ સાધુ ગોપાલાનંદજી પાસે પોતાનો માણસ મોકલીને તેમનું તા. ૧૦-નવેમ્બર-૨૦૧૨નું પ્રમાણપત્ર પણ મંગાવી રાખ્યું હતું. એ પણ અમને વગર માંગે આપ્યું. એમને કહ્યું કે આ પત્ર તમે લઇ જાવ, સાધુ સમાજનું પ્રમાણપત્ર તમને કામ લાગશે.

25.5.    

જૂના અખાડા: દ્વારકાથી અમે નીકળ્યા. રસ્તામાં હતા ત્યારે, રતનશીભાઈની ઓળખાણવાળા જે સાધુએ આપણી મદદ કરી હતી, અલાહાબાદના શંકરાચાર્ય પાસેથી પ્રમાણપત્ર મેળવવા, એ સાધુને પહેલો ધન્યવાદ આપવો જોઈએ એવું અમને લાગ્યું. કારણ કે અલાહાબાદનું પ્રમાણપત્ર અમને ન મળ્યું હોત, તો અમે કદાચ આગળ ન વધ્યા હોત. એમને ધન્યવાદ માટે અમે ફોન કર્યો. ખૂબજ ખુશ થયા. એમને કહ્યું કે તમે આવડું બધું કરી લીધું છે તો તમે એક કામ કરો. તમે જૂના અખાડાને કેમ છોડી દો છો? સાધુઓનું સહુથી મોટું સંગઠન, જૂનું, પ્રાચીન, એટલે જૂના અખાડા, હરિદ્વાર. ત્યાંના મહામંત્રી હાલે કચ્છમાં છે. એમને કહ્યું કે તમે કચ્છમાં જાઓ, મેં વાત કરી રાખી છે, તમારું કામ થશે.

એટલે દ્વારકાથી ગાડી વાળી સીધી કચ્છ તરફ. એ મહામંત્રી શ્રી ગીરીજાશંકર મહારાજ, પણ રતનશીભાઈના સંપર્કમાં હતા. રાતના ૧૧ વાગે અમે રતડીયા (માંડવી) સ્થિતિ આશ્રમમાં પહોંચ્યા. એ સાધુ મોટી ઉંમરના હતા. થોડા ચતરા (હોંશિયાર) હતા. એમને એવું લાગ્યું હશે કે આ છોકરાનો ભરોસો કેમ કરવો? પણ જેમ ભારત સાધુ સમાજના બીલખાવાળા ગોપાલાનંદજીની વાત નીકળી એટલે સાધુ બાપા સજાગ થઈ ગયા. બાપાએ કહ્યું કે આમનું નામ છે, તો વાતમાં કંઇક વજૂદ છે. એમને અમારી સામે ગોપાલાનંદજીને ફોન કર્યો. ગોપાલાનંદજીએ સામે શું કહ્યું એ ખબર નથી, પણ આ સાધુ બાપાએ એમ કહ્યું કે ઠીક હૈ, ઠીક હૈ, મૈં અભી દે દેતા હૂં. બેઠે બેઠે તેજ ઘડીએ અમને તા.૧૨-નવેમ્બર-૨૦૧૨ વાળું પ્રમાણપત્ર આપી દીધું, રાતના જ.

25.6.     સમાજને જાણ: ત્યાંથી એજ ઘડીએ અમે નીકળ્યા. બે ત્રણ દિવસથી સતત ડ્રાયવીંગ કરીને ખૂબ થાકી ગયા હતા. હવે ગાડી ચલાવી શકાય એવું હતું નહીં. આ દિવાળીના દિવસની ઊગતી સવારવાળી રાત હતી. રાતના હાઇવે પર એક ધાબામાં ગાડી પાર્ક કરી, હું અને રતનશીભાઈ ગાડીમાંજ સીટ પર બેઠા બેઠા સૂઈ ગયા. અમને દ્વારકાના દંડી સ્વામીએ વિનંતી કરેલ હતી કે તમે બીલખના ગોપાલાનંદજી સ્વામી, જે ત્યારે ૧૦૮વર્ષના હતા, તેમના આશીર્વાદ લેતા જજો. માટે આશીર્વાદ લઇને સાંજે મુંબઈ ઘરે પહોંચી જવું હતું, કારણને દિવાળી જેવો આપણો સહુથી મહત્ત્વનો તહેવાર હતો. પરિવાર સાથે આ શુભ દિવસે રહીએ એવી બધાની ઈચ્છા હોય.

૨-૩ કલાક આરામ કરી, બંદૂકની ગોલીના જેમ ગાડી ચાલી અને બીલખા દિવસ ઊગતાં પહોંચી ગયા. એ ૧૦૮ વર્ષના સાધુનો પાવર જોઈએ તો આપણને લાગે કે આપણે હજી ઘણા કાચા છીએ. એ સાધુએ કહ્યું કે છોડતા નહીં આ લોકોને. મેં આ અંગે સ્થાનિક સમાચાર પત્રમાં ખબર છપાવી દીધી છેજ.પછી જૂનાગઢમાં બીજા એમના ચેલા સાધુને, RSS ના એક ભાઈ તેમજ પત્રકાર વગેરેને પણ મળવાનું થયું. બપોરે જમીને ત્યાંયથી નીકળ્યા અને પછી અમે નક્કી કર્યું કે હવે (રસ્તામાં હતા ત્યારેજ) આપણને જોઈતા બધાજ પ્રમાણપત્રો મળી ગયા છે તો હવે શંકરાચાર્યોના પ્રમાણ પત્રોની જાણ આપણે સમાજના આગેવાનોને કરીએ.

એટલે પહેલો વહેલો ફોન અમે રસ્તામાંથી હિમ્મતભાઈને કર્યો. અશક્ય કામ શક્ય બને ત્યારે આપણું મન થોડી વાર માને નહીં, તેવી રીતે, હિમ્મતભાઈ માનવાજ તૈયાર નહીં. પણ ખૂબ રાજી થયા. ખુશ થઇને બોલ્યા, શું વાત કરો છો? તરત ગંગારામબાપાને દિલ્લી ફોન કર્યો. અને ત્યાર બાદ વાત ઝડપે ફેલાણી. હંસરાજભાઈ ધોળુને પણ ફોન કર્યો. રસ્તામાં અમે હતા, ત્યારે અમે સુરત/કડોદરા પાર કરતા હતા, ત્યારે ગૌરાંગભાઈ ધનાણીને ખબર પડી કે આ લોકો આવી રીતે આવી રહ્યા છે, ત્યારે તેમને અમોને ઊભા રખાવ્યા જેથી કરીને અમોને થોડો આરામ પણ મળી જાય. એમને અમોને રસ્તામાં કલાક જેટલા સમય માટે વિરામ કરાવડાવ્યો. નાસ્તો કરાવ્યો, ત્યાં એક એક પત્રકારને બોલાવ્યો અને અમારી પાસે વાત સમજી લીધી. દામોદરભાઈ ભાવાણી (દામોદર કચ્છી) સુરતવાળાએ આ ખબર પ્રકાશિત કરવા માટે સહયોગ આપ્યો અને ત્યાર બાદ આ ખબર સર્વેને જાણ થઈ.

આવી રીતે સર્વે શંકરાચાર્યોએ આપણને સહયોગ આપેલ છે. એક પણ રૂપિયો લીધા વગર શંકરાચાર્યો અને સાધુઓએ આપણને પ્રમાણપત્રો આપેલ છે. આના પરથી એમના મનમાં હિંદુ ધર્મ માટે દાઝ કેટલી હશે એ દેખાઈ આવે છે. આપણે સર્વેને ગૌરવ થશે કે બધા હિંદુ સાધુઓ કંઈ પૈસાથી નથી વહેંચાતા. સાચી વાતના પક્ષમાં ઊભા રહેવા વાળા માણસો છે. આપણી વાત સાચી હોવી જોઈએ. વ્યક્તિગત સ્વાર્થ લઈને વાત કરીએ તો એને ઓળખી જતા હોય છે.

25.7.     કોલ્હાપુરના શંકરાચાર્ય: શૃંગેરી શંકરાચાર્ય મઠની એક શાખા છે કોલ્હાપુરમાં, જેનું નામ છે “કરવીર પીઠ”. કોલ્હાપુરના શંકરાચાર્યએ આજથી લગભગ ૯૦ વર્ષ પહેલાં તા. ૨૫–એપ્રિલ–૧૯૩૧ના સતપંથ મુસલમાન ધર્મ છે, એવું પ્રમાણપત્ર આપ્યું હતું. એ પ્રમાણ પત્ર આ કાર્યમાં આપણા હાથમાં આવ્યું. ખાનદેશ, જલગાંવની આસ પાસ રહેતા, લેવા પાટીદાર સમાજ, મહારાષ્ટ્રમાં જે સતપંથ પ્રત્યે જાગૃતતા આવેલ હતી, તે સમયમાં અને તે લોકોએ સતપંથીઓને ઈ.સ.૧૯૦૬ અને ૧૯૨૨માં નાત બહાર કરેલા હતા. જ્ઞાત બહાર કરવાના દસ્તાવેજોમાં જોતાં ખબર પડી કે કોલ્હાપુરના શંકરાચાર્યએ સતપંથને મુસલમાન ધર્મ જાહેર કરેલ છે. આ પ્રમાણપત્ર બહુ જૂનું હતું એટલે આપણને એમ લાગ્યું કે આપણે હાલના શંકરાચાર્ય સાથે વાત કરીતો જોઈએ, તેમને આ વિષય ઉપર કેટલી જાણકારી છે. હાલના શંકરાચાર્યને આ બધી વાતની ખબર હતીજ નહિ. પણ ફોન ઉપર કહેતા કે તમે અહીં આવો, આપણે ચર્ચા કરીશું. ઘણા સમય સુધી આવી વાતો

ચાલતી હતી. પણ કોઈ સારા સંજોગો આવતા નહોતા.

આવામાં એક વખત મારા મોટા ભાઈ ધનશ્યામભાઈ કોલ્હાપુર બીજા કોઈ કામ સર ગયા હતા. એ કામ પતાવીને તેમની પાસે સમય હતો એટલે કોલ્હાપુરવાળા એ શંકરાચાર્યને એમના આશ્રમમાં જઈને મળ્યા અને વાત કરી. શંકરાચાર્યએ કહ્યું કે તમે આવો, હું તમારું કામ કરી આપીશ.

કોલ્હાપુર એટલે તે સમયના સતપંથના પ્રમુખનું ગઢ હતું. સિંહના મોઢામાંથી દાંત કાઢી લાવવા જેવું કામ હતું. પાછી ખબર ન પડવી જોઈએ. માટે, અમે એટલે હું, પ્રમુખશ્રી અબજીભાઈ, રમેશભાઈ, રતનશીભાઈ, ધનશ્યામભાઈ, પ્રેમજીભાઈ આ બધા નીકળ્યા. અને હરિભાઈ માવજી વાગડિયાનો સંપર્ક કર્યો. તેમને કહ્યું કે તમે આવો, તમારા આવવાના બારમાં કોઈને ખબર પડવા નહીં દઈએ. શંકરાચાર્યને મળીને માંડીને બધી વાત કરી. જેથી શંકરાચાર્યને સંપૂર્ણ રીતે ખાતરી થઈ ગઈ એટલે એમને પ્રમાણ પત્ર આપવાનું આશ્વાસન આપ્યું. અને પાછળથી થોડા દિવસ પછી તા. ૦૧-જુલાઈ-૨૦૧૬ના પ્રમાણપત્ર આપ્યું. અને એ લેવા ગયા ત્યારે હિમ્મતભાઈ અને કોલ્હાપુરના સી.એ. દયારામભાઈ ભાદાણી પણ સાથે હતા. આ પ્રમાણપત્રમાં આપણી સતપંથની રણનીતિને ખૂબ સારી રીતે ખુલાસા પૂર્વક સમજાવેલ છે. તે પત્રમાં જણાવેલ છે કે ભલે ગમે તેટલું બાહ્ય હિંદુ દેખાવ કેમ ન કર્યું હોય, સતપંથ આખરે મુસલમાન ધર્મ છે.

26. અન્ય સ્ત્રોતો: શાળાઓના પાઠ્ય પુસ્તકો (ધોરણ ૧૨) માં આપેલ વિગતો મેળવી. અમદાવાદની નાની નાની ગલીઓમાં ફરી, ધર્મની જૂની જૂની ચોપડીઓ વહેંચાતી હોય તે લીધી. જ્યાં આવી ચોપડીઓ છપાતી હોય, એવી પ્રિન્ટીંગ પ્રેસ ગોતી કાઢી અને ત્યાંથી પણ માહિતીઓ ભેગી કરી. પુસ્તક મેળાઓ અને પ્રદર્શનીઓમાં પણ ગયા અને ચોપડીઓ ભેગી કરી. આ લેખમાં જણાવેલ પુરાવાઓ માત્ર દાખલા રૂપ અહીં જણાવેલ છે. ઘણા સ્ત્રોતો(sources)થી સારા સારા પુરાવાઓ મહા મહેનતે મેળવેળ છે.

પુરાવા ભેગા કરવાના ઘણા સ્ત્રોતોને આ પુસ્તકમાં જાહેર નથી કરવામાં આવ્યા. માહિતી આપનાર લોકોની સુરક્ષા અને પુરાવાઓને કોઈ નુકસાન ન થાય એ હેતુથી, અમારા દ્વારા માહિતી ભેગી કરવા માટે લીધેલ અમુક મુલાકાતોની પણ ચર્ચા આ પુસ્તકમાં નથી કરવામાં આવી. પણ મારી પાસે આ તમામ જાણકારીને અલગથી વ્યવસ્થિત રીતે નોંધેલ છે. ભવિષ્યમાં યોગ્ય સમયમાં મોકો મળશે તો આ સંસ્મરણો વિષે એક અલગ પુસ્તક બહાર પાડવાનો પ્રયત્ન કરીશ અને તેમાં તમામ વિગતો આવરી લેવાની કોશિશ કરીશ. જે જે લોકોએ અમોને સહયોગ આપ્યો છે એમના નામો, ઘટનાઓની તારીખ વાર વિગતો, આંતરિક ચર્ચાઓ, વિચારો, રણનીતિઓ, આવી પડેલ મુશ્કેલીઓ, માનસિક પરિસ્થિતિઓનું વિવરણ સામેલ હશે. તમામ કાચી નોંધો સમય સમય ઉપર વ્યવસ્થિત રીતે કરેલ છે. માત્ર તેમને પાકી કરીને વ્યવસ્થિત રીતે રજૂ કરવાની જરૂર છે. મારા ખાલી સમયમાં આ કરવાનો પ્રયત્ન જરૂર કરીશ.

27.   ઊંઝામાં રજૂઆત: આવડી મહેનતના આધારે આપણે (સનાતન સમાજવાળાએ) ઊંઝામાં રજૂઆત કરી. આપણે એટલા બધા પુરાવાઓ ભેગા કરેલ છેને કે એક આખો ટેમ્પો ભરાય. ટેમ્પો ભરાય એટલા ચોપડા બધે સાથે લઈ ન જઈ શકાય. તેમજ પુસ્તકોના બધા પાનાઓ પણ કામના ન હોય. પણ એ બધા પાનાઓ વાંચ્યા અને તેમાંથી કામના પાનાઓનો નીચોડ કાઢ્યો. વિવિધ પુસ્તકો અને દસ્તાવેજોમાંથી મહત્ત્વના પાનાઓને ભેગા કરી એક દળદાર ૬૫૦ પાનાનો “સતપંથ સમસ્યા” નામનો ગ્રંથ તૈયાર કર્યો.

આ પુસ્તકમાં શરુઆતમાં એક પાવર પોઈન્ટ પ્રેસેન્ટેશન મૂકવામાં આવ્યું છે. એમાં આપણા બધાજ મુદ્દાઓ સામેલ કરેલ છે. સ્લાઈડમાં જણાવેલ મુદ્દાઓનો જે-જે પુરાવાઓ હોય તેની નકલ જોડી છે. તેને સીરીઅલ નંબર આપીને, પોઈન્ટ ટુ પોઈન્ટ મુદ્દા અને પુરાવાઓને એકબીજા સાથે લીંક/જોડેલ કરેલ છે. આવી રીતે તૈયાર કરીને આ “સતપંથ સમસ્યા” નામનું પુસ્તક ઊંઝાના પંચોને આપ્યું. આ પુસ્તક જોઇને ઊંઝાના વડીલોને ગળાડૂબ ખાતરી થઈ ગઈ અને આપણા માટે પ્રશ્નોજ બંધ કરી દીધા. તેમને પૂરી ખાતરી થઇ ગઈ કે સતપંથ ઇસ્લામ ધર્મ છે, ભલે તેનો ગમે તેટલો બાહ્ય હિંદુ દેખાવ કેમ ન હોય. કહ્યું કે હવે અમને કંઈ નથી જોઈતું તમારા તરફથી.

આ પુસ્તકની બે નકલો ઊંઝાવાળાએ સતપંથવાળાને આપી અને કહ્યું કે આની અંદર જણાવેલ મુદ્દાઓનો તમે જવાબ તૈયાર કરીને લાવો. વિરોધ કરવો હોય તો વિરોધ કરો. પુસ્તકમાં કોઈ ભૂલ હોય કે ખોટું હોય તો કહો. તમને સર્વેને આનંદ થશે કે આ પુસ્તકમાં સતપંથવાળા નાનો કે મોટો કોઈ પણ જાતનો વાંધો કાઢી શક્યા નથી. પ્રેમજીભાઈ કેશરાણી તરફથી મને એક વાતની જાણ કરવા ફોન આવ્યો કે સતપંથના હાલના પ્રમુખ શ્રી દેવજી કરસન ભાવાણી આ (સતપંથ સમસ્યા) ચોપડીનું અધ્યયન કરતા હશે, ત્યારે બહુ ઉગ્ર થઇ ગયા અને પ્રેમજીભાઈને કહ્યું કે તમે તો અમને “મુસલમાન” પુરવાર કરી દીધા.

આ ચોપડી તૈયાર કરતી વખતે માત્ર કેન્દ્ર સમાજ નહીં, પણ ઉમિયા માતાજી વાંઢાય અને સંસ્કાર ધામ, દેસલપર (વાંઢાય)ને પણ વિશ્વાસમાં લીધેલ છે. આના માટે મારા સાથે, હિમ્મતભાઈ ખેતાણી, રતનશીભાઈ દીવાણી અને અબજીભાઈ કાનાણીની એક ટીમ હંસરાજભાઈ ધોળુને એમની ભુજની ઑફિસમાં મળી. રતિલાલભાઈ પોકાર, સંસ્કાર ધામના મહામંત્રી,ને પણ બોલાવ્યા હતા. અને એક એક મુદ્દાની વિસ્તૃત ચર્ચા કરી. એના પુરાવાઓની ચર્ચા કરી અને વડીલોને વિશ્વાસમાં લીધા. એટલે આપણી જ્ઞાતિની ત્રણે પાંખનું સહિયારું આ પુસ્તક છે.

તેવીજ રીતે Internal File Note પુસ્તક (જુઓ પેજ ક્ર ૧૨૦) અને સતપંથ સમસ્યા પુસ્તકને વિલય (merge) કરીને, વ્યવસ્થિત રીતે માહિતી મળે એ રીતે આ આ પુસ્તકના Section 2 ( પેજ ક્ર ૧૧૦) માં પ્રકાશિત કરવામાં આવેલ છે.